Nasze motto

Przytoczone jako motto tej strony słowa twórczyni nowego podejścia do pomagania osobom przeżywającym poważne doświadczenia psychiczne, w szczególności ofiarom różnorakich urazów, Francine Shapiro w sposób bardzo lapidarny ale jednocześnie ambitny i optymistyczny ukazują wyzwanie jakie stoi przed interwencją kryzysową.

Dzieje kultury, historia sztuk dostarczają niezliczonych przykładów ludzkiej zdolności przetwarzania cierpienia w sztukę. Dla wielu twórców tworzenie było swoistym procesem psychoterapii, podstawowym mechanizmem radzenia sobie, z konfliktem, urazem, bólem. Jedni zdobywali wewnętrzną wolność, integrując cierpienie z całością swego doświadczenia, inni do śmierci - nierzadko samobójczej - borykali się z nieposkromionymi demonami własnego wnętrza.

Przetworzenie cierpienia nie w sztukę, ale właśnie w życie jako cel interwencji kryzysowej oznacza, że wykorzystując wszelkie godne, dostępne nam środki, strategie i procedury należy ułatwiać proces takiej integracji kryzysowych doświadczeń, by stanowiły one nowe, cenne wyposażenie a nie były rodzajem łańcucha przykuwającego osobę w kryzysie do bolesnej przeszłości i pozbawiającego ją perspektywy.

Kryzys będąc szczególnie trudnym przeżyciem nierzadko przekracza możliwości samodzielnego poradzenia sobie jednostki. Jedynie w sprzyjających okolicznościach kiedy zarówno zasoby wewnętrzne osoby jak i elementy jej środowiska społecznego mogą być spostrzegane jako efektywny system wsparcia, jest ona w stanie samodzielnie rozwiązać kryzysowy problem. Praktyka pokazuje, że to czym ludzie dysponują, w niejako naturalny sposób, często nie wystarcza do takiego uporania się z kryzysem, by mogli efektywnie projektować siebie w przyszłość.

Zagrożenie jakie niesie ze sobą owo "uwięźnięcie w przeszłości" to możliwość wystąpienia poważnych zmian dysfunkcjonalnych w najważniejszych obszarach psychologicznego funkcjonowania: poznawczym, emocjonalnym i behawioralnym, mogących prowadzić do otwartych i ostrych dekompensacji lub powodować przekształcenie się kryzysu w bardzo "kosztowną" formę chroniczną. By uniknąć takiego rozwoju sytuacji niezbędna jest dostarczona na czas, kompetentna pomoc - interwencja kryzysowa.

W literaturze poświęconej zagadnieniom pomagania osobom w kryzysie można znaleźć różne ujęcia problematyki interwencyjnej, trudno jednakże spotkać jakąś precyzyjną definicję. Może to być pochodną ogromnej różnorodności, jaka cechuje obszar pracy z kryzysem lub rozłożonych inaczej priorytetów. Wydaje się jednak, że warto spróbować sformułować takie określenie, mając pełną świadomość jego niedoskonałości.

Zatem, interwencja kryzysowa byłby to zespół interdyscyplinarnych, profesjonalnych, celowych i skoordynowanych oddziaływań, wykorzystujących zasoby klienta kryzysowego, jego naturalnego otoczenia społecznego oraz instytucji pomagających, których celem jest ułatwienie odzyskania przezeń równowagi wewnętrznej i poczucia sprawczości oraz rozwiązania problemu /problemów/ stanowiących podłoże doświadczenia kryzysowego.

Odbiorcą tych działań mogą być zarówno jednostki jak i grupy oraz całe społeczności.
Wymóg interdyscyplinarności oddziaływań interwencyjnych jest pochodną charakteru doświadczenia kryzysowego, a szczególnie z tej jego cechy jaką jest skomplikowana symptomatologia. Oznacza ona przede wszystkim, że kryzys dotyka wszelkich sfer funkcjonowania wewnętrznego i zewnętrznego jednostki.
Stąd potrzeba zaangażowania specjalistów różnych dziedzin: psychologów, pracowników socjalni, prawników, duszpasterzy, pedagogów, lekarzy.

Do nich wszystkich adresowana jest ta strona.

Wojciech Szlagura